دسترسی ها

اختصاصی رشتکده: معاونت سیاسی وزارت کشور به عنوان مهم‌ترین معاونت این وزارتخانه حساس شناخته می‌شود که دفترهای امور سیاسی، انتخابات و تقسیمات کشوری زیر نظر آن اداره می‌شود. با این حال جایگاه و اهمیت این معاونت به مرور زمان کاسته شده است. در دهه شصت و هفتاد  که بیشتر شخصیت‌های سیاسی مطرح این جایگاه را به دست داشتند که نام آن نیز معاونت سیاسی و اجتماعی بود و در در دولت اصلاحات دو بخش اجتماعی و سیاسی از یکدیگر تفکیک شدند.

اکنون انتصاب آقای زینی‌‍وند در معاونت سیاسی که سابقه استانداری کرمان را دارد نشان از آن می‌دهد که دیگر مثل گذشته قرار نیست افرادی در راس آن قرار بگیرند که خود چهره برجسته‌ای‌تر از وزیر باشند.

چهره‌هایی چون صادق طباطبایی، مصطفی میرسلیم، عباس آخوندی، محمد صدر،محمد عطریانفر، علی رضا تابش، مصطفی تاج زاده، سید مرتضی مبلغ، علی جنتی، علی رضا افشار، مجتبی ثمره هاشمی، کامران دانشجو و صولت مرتضوی این پست را تجربه کردند. دولت روحانی که هشت سال یک وزیر کشور را تجربه کرد شخصیت‌های متعددی برای این سمت منصوب شدند و تا حدود زیادی اعتبار آن از دست رفت. انتصاب افرادی چون جمال عرف و محمدرضا غلامرضا پای چهره‌های امنیتی را به معاونت باز کرد و سید محمد شاهچراغی هم چهره نظامی بود که در دولت سیزدهم این سمت را بر عهده داشت. حالا هم کار به انتصاب زینی‌وند رسیده که خود را یک چهره مستقل می‌داند. وی در انتخابات مجلس از حوزه انتخابیه کرج شرکت کرده بود و حتی در لیست صدای ملت شاخص‌‌ترین لیست نزدیک به میانه‌روها نیز حضور نداشت.

دولت در گذشته اهمیت زیادی به این معاونت می‌داد که در موقع انتخابات بیشتر خودش را نشان می‌داد. به طور مثال علی جنتی که در زمان وزارت کشور پورمحمدی معاون سیاسی بود با فشار احمدی نژاد در آستانه انتخابات شوراهای سال ۸۵ برکنار شد و مجتبی ثمره هاشمی جانشین او شد که یار غار رئیس جمهور محسوب می‌شد. البته جنتی خود اعتراف می‌کند که نقش زیادی در انتصابات نداشت و احمدی نژاد خود پرونده استانداران را دنبال می‌کرد.

در دولت اول احمدی نژاد بر سر پست معاونت سیاسی دعوای زیادی بود و اختلافات زیادی پیش آمد. با این حال در دولت دوم که مصطفی محمد نجار چهار سال تمام وزیر کشور بود صولت مرتضوی چهار سال در مقام خود ثابت ماند. در دولت روحانی چهره‌های اصولگرا همچون حسینعلی امیری و اصلاح طلب چون اسماعیل جبارزاده این پست را به دست آوردند و در نهایت یک چهره گمنام امنیتی به نام جمال عرف این مقام را به دست آورد که از دانشگاه امام باقر به این سمت منصوب شد.

در دولت سیزدهم دولت محمدرضا غلامرضا را به عنوان معاون سیاسی خود منصوب کرد که چندان نقشی برای نمایندگان در انتصابات قائل نبود و همین موجب اختلافات عمیق دولت و مجلس شد که در نهایت منجر به برکناری وی گردید. برکناری که دلخوری حامیان رئیسی را برانگیخت، اما مرحوم رئیسی آن را نشانه تلاش برای جلوگیری از تشدید اختلافات دانست.

در دوره حاضر اسامی متعددی برای معاونت سیاسی وزارت کشور شنیده می‌شد که بیشتر اصلاح طلب و اعتدالی بودند. چهره‌هایی چون علی باقری، مصطفی کواکبیان، محمدحسین مقیمی، حسین ذوالفقاری، محسن مهرعلیزاده ، مرتضی بانک و حسین ذوالفقاری که در نهایت کسی انتخاب شد که چندان مطرح نبود و در روزهای گذشته تصویر خود را با عارف منتشر کرده بود. با توجه به سوابق گذشته وزیر کشور و معاون سیاسی فعلی چندان قرابتی بین این دو پیدا نیست و بعید است شناخت چندانی از یکدیگر داشته است.

زینی‌وند کٌرد اهل ایلام است که شاید از جمله امتیازاتی است که در انتصابش نقش داشته است. با این حال به نظر نمی‌رسد او فردی باشد که نقش اصلی در انتصابات وزارت کشور را بر عهده داشته باشد و این چیزی است که بسیاری دنبال آن هستند که این جایگاه بیشتر خنثی شود تا قدرتمند!